| Het Volk L.Marynissen |
|
2 november 1967 |
|
Nederland is uitzonderlijk vruchtbaar op cabaretgebied. Wij hebben
daarvan dinsdagavond nogmaals het
bewijs gekregen, tijdens het optreden
van het jonge cabaret «Harlekijn »
in het Nederlands Kamertoneel te
Antwerpen. De opkomst was eerder
aan de magere kant, alhoewel de
voorstelling als « premiere » was aangekondigd. Een enigszins misleidende
betiteling vermits het hier slechts
een eenmalige vertoning betrof.
Onder de aanwezigen heerste, na afloop van de voorstelling, een zekere aarzeling bij het uitspreken van de appreciatie. Was het een getemperde geestdrift voor zoveel vakmanschap. of was het de verrassing voor zoveel ongewoons, of voor die duizelingwekkende afwisseling van stemmingen ? Wat "Harlekijn" bracht is inderdaad iets anders dan cabaret in de ruime betekenis, iets boeiends, iets gezelligs, ontzettend vlot en hoogst muzikaal. Vooral muzikaal. Persoonlijk hebben wij een grote waardering voor het vakmanschap van de jonge Herman van Veen, een allround-artiest met een groot talent op het gebied van de kleinkunst. In feite is Herman Van Veen «Harlekijn" en brengt dit cabaret een one- manshow van grote klasse. Maar deze show krijgt zijn volle allure door de kwaliteiten van de muzikanten waarmee hij optreedt. En in de eerste plaats is dit dan de virtuose pianist en componist Laurens Van Rooyen. die over een zeer grote feeling beschikt en ieder nummer met zwier afrondt. Daarnaast dient eveneens Erik Van Der Wurff vernoemd, leider van het begeleidende combo-ensemble en componist van vele Harlekijn liedjes. ALZIJDIG Velen onder ons hebben via de televisie reeds kennis gemaakt met. het duo Herman Van Veen-Laurens Van Rooyen, vermits ze enkele maanden geleden nummers brachten op het humorfestival te Heist en o.m. Drie Schuintamboers en Janoschka waarin Herman Van Veen een kostelijk vioolstukje ten beste gaf. In het programma dat we dinsdagavond zagen kwamen, naast deze succesnummers. vele liedjes, ontzettend geestig vertolkt, poezie met satirische onderlaag zoals het gedicht "11 november" van de Vlaamse tekstdichteres Marie-France Daenen, : en het lied " Demonstrant", waarin Van Veen de draak steekt met de ban de (sex) -A-bom-? betogers. Poezie en verrassende voordracht waren er ook in het liedje " Dubbele ballade " van Francois Villon. Uitzonderlijk geestig ook het nummer van de man, die het "Minuet" wil beschermen en waarin Herman Van Veen als balletartiest op een klassiek menuet over het toneel danst. Dansen, zingen, roepen, springen... en musiceren ook al blijkt de trombonemuziek uit een bandopnemer te komen, voor niets schrikt deze vlotte showman terug. En bovendien heeft hij de juiste dosering van het. woord. Het wordt nooit praten om te praten, hij dient geen gaten met half geslaagde geestigheden te vullen. Niet alle nummers zijn van even grote klasse en er zijn in deze show ook enkele zwakke momenten, maar zij zijn eigen aan een jong gezelschap dat voortdurend op zoek is naar beter. Zo lijkt ons het combo nog niet helemaal aangepast aan showman Van Veen : er is met deze muzikanten nog meer te doen, " Harlekijn", een produktie van groep Omega uit Utrecht-Leuven is op weg om zich ook in Vlaanderen ; een eigen plaats te verzekeren. Een : benijdenswaardige plaats onder diegenen, die de moeilijke taak op zich hebben genomen de mensen te vermaken. L. Marynissen. |