het Vrije Volk
Ale van Dijk

Danny Kaye in ons land:

"Een wereld zonder politici zou ideaal zijn"

14 nov 1971

"Geen idee", grapt Danny Kaye(58). "Ik weet beslist niet wat ik op jullie tv moet doen.Ik kom nu nét uit Stockholm. Ook daar was ik voor Unicef. Ze slepen me daar overal naar toe en 's avonds kom ik in een grote zaal. Overal tv-camera's. De bekendste Zweedse vedetten traden op. Toen zeiden ze me: U treedt óók op. Ik zei: Wat moet ik doen? Ze zeiden: Geeft niet. Wat u zelf wilt. Ik wilde niks.
Ik het toneel op. En ik heb inderdaad wat gedaan. Wat? Zonder eigen orkest, zonder mijn mijn eigen, pianist, want die heb ik niet bij me. Wat ik gedaan heb? Vraag het me niet. Morgen krijg ik misschien een brief uit Zweden waar 't in staat."



Filmkomiek Danny Kaye (,ik voel me 34") is vanavond de belangrijkste gast tijdens het Unicef-gala, dat rechtstreeks vanuit het Congrescentrum in Den Haag via Nederland 1 wordt uitgezonden. Kaye is hier volgens eigen zeggen al voor de vijftiende keer, "want 15 keer hebben ze me het Internationaal Gerechtshof in Den Haag al laten zien."
Ieder jaar gaat hij een aantal weken op stap voor het Unicefkinderfonds van de Verenigde Naties. Veertien jaar geleden begon ik daarmee.

Ik doe in die weken wat ik dank zij mijn bekendheid kan doen. Ik kan de mensen alléén maar wijzen op misstanden In de wereld. Ik kan hen zeggen, dat er miljoenen kinderen zijn, die hulp nodig hebben. Ik hoop, dat de mensen mij geloven als ik het zeg. Als ik alleen al bereik, dat de kinderen, die het goed hebben iets geven aan kinderen, die bijna sterven door ziekte of honger, dan heb ik het gevoel, dat ik gedaan heb wat ik in mijn positie kon doen".
Op Schiphol toont Danny Kaye drie grote foto's waarop hij samen staat afgebeeld met een bijna geheel weggeteerd kindje uit Pakistan.
De foto's zijn volgens Kaye genomen in een vluchtelingenkamp in de omgeving van Calcutta . "Ik werd misselijk in mijn maagstreek toen ik daar stond", vertelt Kaye ernstig, en wat kan je meer doen dan op zo'n moment 'n grapje maken Ik probeerde dat en kindje antwoordde met een glimlach. Een glimlach in al die ellende. Dat kind was dodelijk ziek. Maar het lachte toch nog even".
Vraag: "Maar toen u al die ellende had meegemaakt, ging u in Calcutta toch weer terug naar uw dure hotel. En in Stockholm kon u toch weer lekker eten !" Kaye: "Ja, wat wil je. Lost het iets op als ik bij Culcutta ook in een tochtige tent ga slapen? Inderdaad, mijn maag draaide er van om toen ik al die ellende zag. 't Enige dat ik kan doen is de mensen overal vertellen, dat de wereld wat aan die ellende moet doen. Dat er drie tot vier miljoen kindjes zijn, die er alleen in India al zo aan toe zijn. Dat is net zo groot als de bevolking van Noorwegen. En in Stcokholm kan ik lekker eten omdat ik sinds mijn bezoek aan India alweer in Japan, de Philippijnen, Thailand, Italië en Frankrijk ben geweest. Begrijpt u. Ik ben geen politicus.

In New Delhi had ik een persconferentie. 'Ik heb daar ook gezegd, dat ik geen polticus was. Ik weet daar eenvoudig niet genoeg van af, van de politiek. Ik zei: Ik ben er van overtuigd, dat er in uw land ook veel politici zijn, die ook niet genoeg van dat vak weten maar zich toch politicus noemen. Ik zei verder: lk weet alleen, dat er veel kinderen op de wereld zijn, die er slecht aan toe zijn en dat daar door anderen wat aan gedaan moet worden. Als ieder mens, die genoeg heeft, aan een ander, die tekort komt, wat geeft, dan ontstaat al een heel andere wereld. Als ieder kind aan een ander kind wat geeft dan is dat belangrijk voor de toekomst. Ik heb bij al m'n officiële bezoeken aan tal van landen in de wereld ontelbare politici, leden van koninklijke tehuizen en ministers ontmoet. Hun denkbeelden lopen mijlen ver uiteen. Maar één ding zeiden ze overal eensgezind tegen mij: "De toekomst van een land is in handen van de jeugd." Wat wil je? Als de jeugd, die het goed heeft, wat overheeft voor die andere jeugd, dan kun je in de toekomst de politici af schaffen. Een wereld zonder politici zou een ideale wereld zijn en ik hoop zo'n wereld nog eens aan te treffen. Maar ik vrees tegelijkertijd, dat zo'n wereld utopie is."

Danny Kaye arriveerde gistermiddag om half twee op Schiphol. Kleding: Een helblauwe ribfluwelen broek, daarboven een hagelwit shirt met de kraag omhoog. Daaromheen een knalrode pullover. Aanvankelijk was die rode pullover bedekt door een bruinleren jasje.

Kaye, nadat hij aan 't hoofd van de plechtige Schipholperstafel was gaan zitten: "Dit wordt toch niet een soort Neurenberger Proces, hoop ik, hè?" Tegen een fotograaf: "Hoe kan je dat toestel nu nog voor zo'n machtige snor houden."
Vervolgens: "Spreekt iedereen Engels? Ja? Goed, dan hoef ik het eerst niet in het Indonesisch te vertellen om vervolgens in het Frans te laten vertalen en daar weer Vlaams van te maken."
Na een vraag van een fotograaf: "Mijn hoedje op? Zeker! Dat is nog nooit tevoren gefotografeerd. Danny Kaye met z'n hoedje op. Niemand heeft mij ooit met een hoedje op gezien." Tijdens het fotograferen voert hij mummelend een sketch op. En dan verzoekt hij fotografen te wachten tot een persconferentie voorbij is. "Daarna kunnen jullie nog foto's genoeg maken". Vraag: "Waarom is Herman van Veen, de Nederlandse Unicef-ambassadeur, niet hier?". Kaye weet het niet, kijkt hulpeloos rond. Een Nederlandse Unicef-vertegenwoordiger vertelt het: "Dit is een ontmoeting met de pers. In Den Haag ontmoet meneer Kaye Herman van Veen officieel."

De persconferentie duurt meer dan een uur. Dank zij een Amerikaanse radio-reporter worden vele vragen gesteld. Kaye is beurtelings ernstig en grappig, maar hij vertelt ook verhalen die hij tijdens zijn laatste bezoek aan Nederland ook al vertelde. Na de persconferentie gaat hij met de heren van Unicef-Nederland naar Den Haag. Hij gaat ondermeer Chinees eten "want ik vind Sjanghai één van de mooiste steden ter wereld. Wist u, dat daar mensen zijn, die hun hele leven in een bootje op de rivier wonen en leven en nooit aan vaste wal zijn geweest? Ik was er in 1934 en hoop er nu snel terug te komen, nu China in de VN zit. Ik meen, dat de Chinezen erg goed voor hun kinderen zijn."
Over zijn showwerk is Kaye kort: "In september was ik zes dagen in Denemarken voor een speelfilm. Daarvoor speelde ik dit jaar de rol van een 600 jaar oude man in een nieuwe musical getiteld "Twee bij twee", voor Rogers.
Voor Unicef ga ik na Den Haag nog naar Helsinki, Kopenhagen en Londen en terug in de VS moeten ze me eerst in een verpleeghuis opnemen. Nee, hoor, dit laatste is maar een grapje.
Ik ben minder vermoeid dan ik eigenlijk had moeten zijn,"



Ale van Dijk