Maas en Roerbode

EEN MATELOOS TALENT

Vreemde avond met Herman van Veen

12 nov 1969

ROERMOND, 12 nov. Gékke jongen, die Herman van Veen. Je krijgt bij zijn programma "Harlekijn" een programmablad geleverd, waar althans gisterenavond geen programma in stond, maar dat toch erg instructief was: een karakteristiek door Wim lbo, niet objectief natuurijk, mar ook niet alleen maar in superlatieven, foto's met o.a. Toon Hermans en Marcel Marceau, daarbij de aantekening "inspirerend" daar kun je zonder meer mee akkoord gaan en dan een aantal keren Herman van Veen zelf, allicht.


Maar de volkomenste typering betreft Harlekijn eigenlijk zelf voorin, waar o.m. staat "zes buitelingen drie slechte grappen een snik en een briljante vondst" en: "een poëtische passage een vibrerend element een misstap de ontgoocheling". Gemakkelijker heeft 'n recensent het zelden gehad, want dat het wel ongeveer.

Herman van Veen, zou je kunnen zeggen, is mateloos. Hij kent geen maat, althans toont het tegendeel niet, noch volume, noch in de duur, noch in de verwerking van zijn thema's. Bijwvijlen was het geluid laten we zo noemen - oorverdovend, op een ander moment hoorde je niet veel meer dan gemurmel, zelfs in de conférences en wat heb je er dan aan? Die conférences werden zo breed uitgesponnen, dat de aardigheid er af dreigde te gaan en de thema's uitgemelkt tot er ongeveer niets meer van over was. En dan was er ineens zo'n verstild liedje, dat alles weer goed maakte. Maar evengoed herkende je in de exuberantie het talent, dat op de eerste plaats clownesk en pantomimisch lijkt, evenwel niet minder muzikaal, zowel vocaal als instrumentaal.
Virtuoos maakt hij operaparodieën in verschillende stemtypen en instrumentale clownerieën op viool, cello, piano en trom. "De drie schuintamboers" was een duidelijk hoogtepunt, maar ook hier weer: mateloos.
En dat had je in "Suzanne" nu net niet, integendeel, daarin toont zich in de beheersing iets van de meester.

Een ietwat vreemde avond dus, gisteravond voor Civitas-C. Velen gaven zich duidelijk gewonnen, anderen waren gereserveerder, zoals schrijver dezes. Maar je moet het ten slotte zelf gezien en gehoord, beter: meegemaakt hebben.