Utrechts Nieuwsblad
ingezonden brieven

Ingezonden

1 okt 2004

In een serie van dertien afleveringen diept Herman van Veen elke eerste zaterdag van de maand in de bijlage focus Cultuur herinneringen op aan de stad waar hij zijn jeugd doorbracht. Lezers worden van harte uitgenodigd te reageren. Deze reacties plaatsen we elke donderdag vóór de nieuwe aflevering, twee dagen later. Vandaag reacties op aflevering 6: Zakken vol met van die balletjes.


Heks

Waarschijnlijk zijn wij ergens nog familie. Mijn naam is Simone van Veen, mijn vader is Simon van Veen en mijn opa was Jaco- bus Hermanus van Veen, Ook ik heb op de Montessorischool gezeten en woonde in de Kerkstraat,. zwemmen in Ozebi enz.... Bij ons in de straat was een hofje en daar woonde volgens ons een 'heks'. Ook komt het begrip Parkpik weer naar boven en alles van het Panbos. Het steppen op de heuvel bij de singel en die rare houten ronde bank bij de schouwburg. Het witte huis op de hoek van de Biltstraat, waar ik een keer gehecht moest worden toen er een steen naar mijn hoofd was gegooid, vraag me niet waarom, ik waszesjaar. Mijn opa was een echte Utrechter en ook denk ik een echte Van Veen (toch een apart slag volgens mij). Hij had van die opmerkingen. Over bijvoorbeeld mijn oma: Ik heb haar met kaarten gewonnen en moet haar met zwemmen weer kwijt zien te raken. Dit bedoelde hij overigens niet gemeen, hij had ook een heel klein hartje. Hij was als de dood om later naar het bejaardenhuis te moeten, dat was zijn ergste vooruitzicht. Hij was een echte arbeider en stukadoor van beroep en kon erg veel liederen zingen. Het leuke is dat ik nu in het huis woon van mijn opa en oma, de hele familie is hier opgegroeid en nu wonen wij er dus nog, dat is wel apart Wij wonen in de Minstraat en genieten regelmatig van het Wilhelminapark.
Simone van Veen

Bekende namen

Ook ik ben opgegroeid in de Kwartelstraat en woon sinds 30 jaar in Roosendaal. Vandaag was ik op bezoek bij Tonneke de Bruin, dochter van de kruidenier De Bruin, en zij liet mij een stukje van Herman van Veen lezen. Wat een herkenning allemaal. En dan de reacties van allemaal bekende namen. Carla Steenbrink woonde in het huis waar mijn zus nu al zo'n 45 jaar woont. Mijn moeder, nu 96 jaar, heeft tot 2 jaar geleden in de Kwartelstraat gewoond en zit nu in een verzorgingshuis. Ik denk dat zij daar wel 68 jaar heeft gewoond. Mijn broers vertelden dat Herman van Veen altijd met z'n viool liep. En weten jullie nog de toneelstukjes in het stukje onder leiding van Rietje Sanders? Slagbal, puttenkrijgertje, koninginnetje spelen op die hoge trappen (die achteraf helemaal niet hoog zijn). Dat badhuis, daar ging ik ook naartoe. Alles komt weer terug.
Kitty Walravens-Van Huissteden, Roosendaal

Fantastisch

Ben bijna 39, geboren onder de rook van Utrecht maar woon sinds acht jaar onder de rook van de Etna op Sicilië. Ik volg je al sinds mijn ouders mij op 15-jarige leeftijd meenamen naar Onder Water, ik meen in het Beatrixgebouw. Herman's Utrecht wordt mij trouw elke maand door mijn moeder toegestuurd en dat betekent voor mij tien minuutjes (eigenlijk veel te kort) wegdromen . naar een Utrecht dat ik eigenlijk helemaal niet ken (té jong...) maar dat ik wel FANTAST1ES vind! Bedankt!
Corina Schalkwijk,Giarre

Woedende golfers

Herman van Veen staat bekend als een voetballiefhebber. Oud-voetballers zullen zich het Panbos met de golfbaan vooral herinneren van de voorbereiding op een nieuw voetbalseizoen. Zo ook bij DOS, waar Willem Pot in de jaren tachtig al veel met de bal deed maar ook een avondje Panbos in het trainingsprogramma van de selectie opnam. De verzorgers Berry Wind en Ton van Renswoude bleven achter op de parkeerplaats met de flesjes Spa Citroen voor na de training en met frisse tegenzin werd er be gonnen aan een bostraining. De afsluitende duurloop was ook bekend: het rondje om de met een hek omzoomde golfbaan. Duurlopen en voetballers is niet echt een goede combinatie, zeker niet voor de vedetten die het niet van conditie moeten hebben maar van hun voetbalkwaliteiten. Alle trucs werden door hen uit de kast gehaald om de inspanning zo laag mogelijk te houden. Niemand van de selectie was dan ook verbaasd dat na een paar honderd meter lopen die 'Rooie' van der Linden en 'Deut' zich niet meer in de groep bevonden. Maar verrast was iedereen wel dat zij netjes kort achter de kopgroep weer bij de auto's waren gefinisht.

Terug in de auto waarvan de ramen bij Jiet wegrijden direct besloegen kwam de waarheid al snel aan het licht. Zij waren de golfbaan dwars over gestoken met gevaar voor eigen leven vanwege het prikkeldraad van het hek en de woedende golfers die, mocht je beide spelers geloven, het met hun clubs (destijds gewoon stokken) op hen gemunt hadden. Dergelijke zaken aan de kaak stellen werd natuurlijk niet gedaan.

Dienende spelers zoals ik beseften dat zij de duurlopen nodig hadden om zich te kunnen handhaven in de selectie, spelers als Van der Linden en Deutekom maakten het verschil in de competitie en trainer Willem Pot kende zijn pappenheimers en was blij dat nu de ballen eindelijk uit de netten konden worden gehaald.
Allan Hansor Utrecht


Buurvrouw

Sinds mijn huwelijk woon ik niet meer in Utrecht, maar kom er nog regelmatig. Ik heb altijd in Wittevrouwen gewoond en de Vo- gelenbuurt was dus dichtbij. Maar wat ik het leukste vind is dat ik 14 maart 1945 in het Diakonessenhuis in Utrecht ben geboren, misschien wel de eerste buurvrouw van Herman dus!! Graag zou ik hem dat zelf eens vertellen.
Henny Klomp, Hagestein

Het schompus

Weemoedig denk ik terug. Sinds kort ben ik met mijn voetbalelftal KWA 4 weer terug in de afdeling waarin veel Utrechtse clubs zijn vertegenwoordigd. Wat herkenbaar zijn dan die prachtige verhalen van Herman van Veen met dat heerlijke Utrechtse taalgebruik. Geboren in Zuilen en daar een stukje van mijn jeugd doorgebracht ging ik regelmatig met mijn opa (Van Ede) naar het voetballen van HMS, waar hij in die jaren nog voorzitter van was. Met een bal van krantenpapier en elastieken die mijn oma (Van Basten!!) elk weekend als we kwamen keurig 'speelklaar' had gemaakt trapte ik op de Jozeflaan (toen nog afgesloten onder de spoorbaan) altijd en urenlang een balletje met mijn buurtvriendjes.

Zo sprak je Utrèchts spelenderwijs en toen ik in mijn huidige elftal tegen PVC 5 speelde en de keeper van de thuisclub tegen mij riep: 'Jochie, nou heb je je weer voor niks het schompus gelopen' moest ik onwillekeurig terugdenken aan mijn jeugd in die Utrechtse wijk waar we alleen maar aan voetballen dachten en geschaafde, kapotte en ontvelde ledematen voor lief namen. Kussie dur op en over.

Toen mijn ploeggenoten hoorden dat ik een verre neef van Joop en Marco van Basten was wisten ze gelijk waar ik dat voetbaltalent vandaan had!!!! Herman, voor mij mag je elke week deze schitterende verhalen publicéren want ze zijn een feest van herkenning en ook mijn ouders komen, na het lezen van je pagina, elke keer weer met de mooiste herinneringen en anekdotes. Een traantje wordt dan wel eens weggepinkt want vaak zijn de mensen op de foto's en uit de verhalen al jaren overleden maar ze maken nog steeds emoties los. In dit nieuwe voetbalseizoen gaan wij nog naar WIJ, HDS.en komt PVC nog naar ons toe. Nou Herman, dat wordt weer lache en plat Utrèchts praote en na afloop een bakkie bier pakke,jochie!!!
Joop de Keijzer Amersfoort