|
de Telegraaf Esther Kleuver |
BIOGRAFIE ÉN MEMOIRES VOOR 70E VERJAARDAG |
1 mei 2015 |
|
Herman van Veen werd op 14 maart zeventig en staat dit jaar tevens vijftig jaar op de planken. Dat werd niet alleen uitbundig gevierd in Koninklijk Theater Carré, maar ook met de uitgave van maar liefst twee boeken. De door Emile Schra geschreven, geautoriseerde biografie getiteld Herman van Veen en Herinnerde dagen, het tweede deel van zyn memoires trilogie. Het is ietwat verwarrend wanneer je de twee boeken naast elkaar legt. Beide een zwart-wit foto van de Harlekijn op de omslag en in formaat en dikte vrijwel gelijk. Ook inhoudelijk blijken er veel overlappingen. Al kruip je in het autobiografische Herinnerde dagen (vijfjaar eerder kwam Voor ik het vergeet uit en er volgt nog een derde deel) natuurlijk letterlijk in het hoofd van Herman van Veen. En zoals er op het podium vaak al geen lijn in zijn programma's is te ontdekken, zo schrijft hij ook. Zijn gedachten dwarrelen alle kanten op en hij springt van de hak op de tak. Wijdt hij het ene moment een heel hoofdstuk aan zijn sa menwerking met tekstschrijver Willem Wilmink, het volgende moment gaat het over zijn zieke pony die naar de paardenhemel moet, om vervolgens weer vertederd over een van zijn kleinkinderen te spreken. Hij deelt zijn gedachten en herinneringen in de liederlijke stijl die hem zo eigen is, waardoor je bij het lezen haast als vanzelf zijn zo typerende stemgeluid erbij hoort. Een stuk gestructu- reerder gaat het er aan toe in de biografie van Emile Schra, die over een soepele pen beschikt. Hoewel er weliswaar wat storende herhalingen in zitten, schetst het boek een mooi, compleet beeld van de entertainer (artiest wordt hij, zo blijkt, liever niet genoemd). Want hoewel Schra zich met name concentreert op de (internationale) carrière van Van Veen door talloze (ex-)collega's aan het woord te laten, privé en werk zijn dusdanig met elkaar verweven dat dat meteen ook een aardig inkijkje geeft in zijn persoonlijkheid. De autobiografische voorstellingen van Herman van Veen blijken namelijk het karakter te hebben van een dagboek. Ze evalueren voortdurend, zonder dat ze zich steeds volledig vernieuwen. In het boek komt onder meer zijn gelukkige jeugd aan bod, zijn be- vrij ding uit het keurslijf van het conservatorium en de onstuitbare opmars van deze unieke veelzijdige en eigenzinnige entertainer in binnen- en buitenland. Veel aandacht is er ook voor de Stichting Harlekijn, waarmee hij andere artiesten de kans bood zich te ontwikkelen. Maar zoals dat hoort in een gedegen biografie, is er eveneens ruimte voor de minder leuke kanten. Want het ego van Van Veen kan soms groot zijn en de intense samenwerking en vriendschappen die hij met mensen aangaat, kunnen net zo abrupt en nogal bot worden afgebroken, puur en alleen omdat hij de confrontatie liever niet aangaat. Esther Kleuver |