| Drentse en Asser Courant L. van Duinhoven |
HERMAN VAN VEEN KIJKT
OM MET VEEL HEIMWEE
|
1 april 1978 |
|
Melancholiek omzien in wrok.
Dat is eigenlijk de enige
hoofdlijn die is te bespeuren in
de nieuwe, wat onsamenhangende en brokkelige one-man-
show van Herman van Veen.
In het stampvolle Rotterdamse Luxortheater hield deze pure theaterman zijn creatie die
tot 21 maart 1979 landelijk podium moet houden, ten doop.
Hij mag niet mopperen over
het succes.
Van Veens publiek leek al op voorhand door de knieën te gaan voor dit nostalgische programma en dat is niet verwonderlijk. De veelzijdigheid waarmee hij zijn veelal eigen teksten en muziek omgeeft, biedt een overdaad aan kijk- en luisterspel. Sacksioni Dat wordt bovendien geschraagd door een combo van vijf man, allen met conservatorium achter de kiezen, en voor geen enkele solo vervaard. De gitarist Harry Sacksioni bijvoorbeeld gaf een eigen bewerking weg van een soort Spaans processielied, waarbij tenslotte het hele ensemble wordt betrokken. Het maakte een onuitwisbare indruk. Bijzonder goed was ook het nummer met Herman van Veen achter de bongo's, terwijl het orkest improviseert op steeldrums. Een giller, ware het niet dat de tekst betrekking heeft op de wanhopige situatie waarin de Zuidamerikaanse derde wereld verkeert. Een geliefkoosd onderwerp van Van Veen naast zijn voorkeur voor de relatie man-vrouw in alle leeftijdsgroepen, behalve de zijne. Wonderschoon Er zitten weer veel oma's en opa's en weerloze kinderen in het repertoire met een overwicht aan jeugd- en geloofstrauma's. Die kunnen soms tot wonderschone lyrische nummers leiden met teksten als 'een moment van tederheid kan het wankele evenwicht verstoren van de zekerheid', alles gezongen met de bekende formidabele stem. Zodra hij echter in conférences vervalt komt de pointe nauwelijks over. Het lijkt dan alsof hij zich achteraf geneert om zijn innerlijke inzet en getuigenis publiek te maken. Met zijn clowneske, rubberachtige armen-, handen- en benenwerk probeert Van Veen weliswaar die lacune op te vullen, maar dat lukt slechts ten dele. Een negatief punt dus, dat het gelukkig voor hem en de zijnen moet afleggen tegen de vele positieve punten die Herman van Veen aandraagt. En daarin is hij onvergelijkbaar: zeldzaam in de theaterwereld. L. van Duinhoven |