BEAU MONDE
Herman en Anne van Veen

ANNE VAN VEEN EN HAAR VADER HERMAN

ed 8 2016

Herman (71) heeft veel gemeen met dochter Anne (32), die ook voor een earrière in het theater heeft gekozen. "Ze is een eombinatie van ernst en uitgelatenheid. Net als ik."


Herman: "Ik had ongelooflijk laat in de gaten dat Anne voor zichzelf een toekomst zag in zang en toneel. Lang vermoedde ik dat ze iets bèta-achtigs zou gaan doen. Of kunstgeschiedenis zou gaan studeren, ze had altijd een groot gevoel voor esthetiek. Toen ik hoorde dat ze stiekem toelatingsexamen deed voor de toneelschool, dacht ik: Entschuldigung? En toch zat het er altijd in. Met een toneelspelende moeder en een muzikant als vader is het niet verwonderlijk dat er op elk feestje, elke verjaardag, wel even een moment was waarop we allemaal naar Anne keken omdat ze een grap vertelde of een rare sprong maakte. Ik schatte dat alleen nooit in als een ambitie."


Anne:"Toen ik geboren werd, schreef jij een lied voor mij, over mij. In 'Anne' zing je: 'De wereld is niet mooi, maar jij kan haar een beetje mooier kleuren'. Ik moest ouder worden om te zien hoe de wereld in elkaar stak, voordat ik de boodschap die je me gaf, begreep. Bewust of onbewust, ik ben altijd een vrolijk ding geweest.
Eentje die als een waskrijtje kleur afgaf aan de buitenwereld. Had ik dat ook gedaan als die levensles in de vorm van een lied er niet was geweest? Ik weet het niet precies. Maar omdat het nummer er is, wil ik nu meer dan ooit gehoor geven aan die opdracht."

BOLLE WANGEN

Herman:"'Bolle', noemde ik haar en ik gebruik die koosnaam nog steeds. Toen Anne een baby was, had ze extreem bolle wangen. Echt een bollewangen- hapsnoet, ik heb de beelden nog op video. Je wordt trouwens grijs, Bolle."

Anne: "Weet ik, papa."

Herman: "Ach, grijs is altijd nog beter dan mijn eigen kale bol."

Anne: "Complimenteus zijn we ook, hoor. Als we eikaars voorstellingen hebben gezien, kunnen we op de terugweg in de auto vol bewondering zeggen: 'Wauw, wat was dat mooi! En dat ene stuk ook... toen jij...' Er zijn families waarin amper uitgesproken wordt dat men van elkaar houdt. Daar kan ik me niets bij voorstellen."

Herman: "Wij spreken inderdaad heel vaak uit dat we van elkaar houden. Ik hoef niet te jokken, ik ben gek op dit meisje en ik zie aan alles dat zij ook gek op mij is. Ik was lang een gescheiden man, alle vanzelfsprekendheid van een gezin verdween. Daardoor krijg je een totaal ander zicht op Anne's af- en aanwezigheid. Een vader die bij zijn gezin verblijft, neemt dat voor lief en verwijt zijn kinderen misschien snotneuzen te 'Zou ik ook zo vrolijk zijn geweest, als papa dat lied niet had gemaakt?' hebben. Maar ik zag mijn kinderen twee dagen per week, ik kon ze wel zoenen. Met alle vier mijn kinderen heb ik een warme relatie."

Anne: "We appen elke week. En sinds ik Amsterdam heb verruild voor Utrecht, omdat mijn vrouw daar al woonde, zien we elkaar nog vaker."

IK BEN VANDAAG ZO VROLIJK

"Wat ik gemeen heb met mijn vader is het niet kunnen en willen afwijken van iets wat er voor ons toe doet. We gaan echt niet iets roepen omdat dat ons populair zou maken. In sommige gevallen wachten we even, de tijd zal er nog niet rijp voor zijn."

Herman: "Anne is, net als ik, een combinatie van twee uitersten: diepe ernst en grote uitgelatenheid. Het laatste, die heerlijke constante vrolijkheid deelt ze met haar halfzus, Babette (van Veen, de actrice red.). En dan hebben Anne en ik nog iets anders gemeen; net als haar vader heeft Anne een voorkeur voor vrouwen, ha!"

Anne: "Binnenkort is het Vaderdag.
Een dag waarop we onze familieband opnieuw koesteren."

Herman: "Op die dag zijn ook al mijn kinderen 'toevallig' in de buurt en staat er altijd wel ergens 'heel toevallig' een kersenboom of appelboom met een mooie, grote strik eromheen, ingepakt voor hun vader."


In oktober starten de try-outs voor Annes nieuwe voorstelling 'B O I'.