| Story Willem Duys |
Vive van Veen |
feb 1988 |
|
Vrijwel op hetzelfde moment dat Yvonne van Gennip in Calgary naar haar tweede gouden plak raasde, leverde een andere landgenoot een prestatie van minstens even groot formaat. In Olympia, het beroemdste theater van Parijs, stond Herman van Veen twee uur lang moederziel alleen op de planken en zelden was een Frans publiek zo enthousiast. Woorden schieten eigenlijk te kort om die historische avond recht te doen wedervaren. Lang geleden mocht ik Toon Hermans vergezellen tijdens zijn korte Canadese tournee. Zijn shows in Toronto, Ottawa en andere steden waren bedoeld als voorbereiding op zijn debuut in New York. Toon had zich een jaar grondig voorbereid. Eric Segal, de latere beroemde schrijver van "Love Story", had zijn liedjes en conferences heel virtuoos vertaald. Toon, met zijn aangeboren taalgevoel, voelde zich met de dag meer thuis in het Engelse idioom en gaf zijn Amerikaanse première in strikt besloten kring voor een grote groep Britten en Amerikanen in Theater Gooiland. Van dat optreden werd een video-band gemaakt en toen zijn Broadway- producer die had gezien ging het licht op groen. In september 1968 gingen we op reis, een heel gezelschap met Rietje en Maurice Hermans, mijn echtgenote, Dick Binnendijk (Toons manager) en natuurlijk de mannen van het toneel en de muziek. Hoewel Toon vooral de eerste avond in Toronto uiteraard gespannen was, liep alles van een leien dakje en knalden de lachsalvo's uit de stampvolle zaal. Daar zaten echter minstens 500 Hollandse emigranten, zodat je moeilijk kon bepalen hoe de Canadezen onze kostelijke clown hadden gevonden. De kranten waren in elk geval heel positief. Je kon dus zeker niet van een "flop" spreken, zoals hier in Nederland wel een kinnesinnerig werd ge-suggereerd. Dat Toon uiteindelijk nooit naar Broadway is gegaan heeft vele redenen. Maar men moet wel bedenken dat nagenoeg geen enkele Europeaan er in is geslaagd om Amerika te veroveren. De uitzonderingen waren enkele filmsterren zoals Dietrich, Garbo, Bergman, Chevalier en Boyer alsmede de grote klavierkomiek Victor Borge. Misschien stak Toon te vroeg de oceaan over, want nu zien we opeens onze landgenoten Rutger Hauer, Jeroen Krabbé en Paul Verhoeven als glanzende sterren aan het firmament Terug van Hermans naar Herman. Deze in sommige opzichten met Toon vergelijkbare clown (denk maar eens aan zijn goocheltrucs en kolderieke woordspelingen) is al vele jaren een topster in Duitsland en Oostenrijk. Zalen van 5000 plaatsen zijn zelfs te klein voor hem en zijn steevast weken tevoren uitverkocht. En tijdens een korte tournee in 1982 heeft Van Veen op Broadway, in het hol van de leeuw dus, de basis gelegd voor een toekomstige hemelbestorming - Shidey McLaine helpt hem daarbij. Nu is beheersing van de Duitse of Engelse taal voor een Hollander nog wel weggelegd. Maar Frans is duizendmaal moeilijker en toen ik hoorde dat Herman op zaterdagavond 27 februari zou debuteren in Olympia - echt het walhalla van de showbusiness - hield ik mijn hart vast Wie zou daar komen kijken naar een totaal onbekende buitenlander? Nou ja, een handjevol landgenoten natuurlijk en misschien een plukje Vlamingen... Welnu, de sfeervolle zaal was vrijwel vol en telde ongeveer 1500 pure Fransen. Herman trok alle registers open, zijn schitterende orkestje speelde de sterren van de hemel en hoe langer de show duurde, des te enthousiaster het publiek reageerde. En als altijd zat ook ik weer verbluft te kijken naar deze ongelooflijk veelzijdige artiest met de mooiste warme stem die je maar kunt wensen. Toen hij een lied van Jacques Brel in nagenoeg perfekt Frans vertolkte, liepen bij sommige Fransen de tranen over de wangen. Hij speelde ook mooier viool dan ooit tevoren, danste als Nureyev, gaf mimische hoogstandjes ten beste gelijk Marcel Marceau en deed een tennis-act in "s!ow motion" waar de mensen niet van bijkwamen. Het was adembenemend om te ervaren hoe hij dat verwende publiek volledig naar zijn hand zette, zodat de hele zaal tenslotte als één man overeind kwam en om toegiften bedelde. Het luid gescandeerd "bis" en "encore" was niet van de lucht, vooral toen hij "Liefde van later" in half-Nederlands/half-Frans had gezongen. Herman liep op z'n gympies dwars de zaal door, balancerend op de rugleuningen, verdween door een zijdeur, trad weer in het spotlicht en zong tot slot zijn recente hit "Toveren". De Fransen begrepen natuurlijk niets van de tekst, maar ze zouden hem zelfs omhelsd hebben als hij het telefoonboek van Parijs had voorgelezen! Direct na afloop kreeg hij het vererende aanbod om in september een volle week in Olympia te komen. Toen we ver na middernacht en de nodige champagne naar buiten schuifelden zagen we weer zijn naam in metershoge rode neon-letters. Toen wisten we dat we niet gedroomd hadden en een historische avond van een weergaloze theaterkampioen hadden bijgewoond. En toen we in het hotel hoorden dat veel verder weg Yvonne alwéér voor goud had gezorgd, kende onze nationale trots geen grenzen meer! Willem Duys |