| Stemmen Han Koopman en Mieke Verhoeven |
We vroegen hem hoe hij begonnen is. |
februari 1968 |
|
We vroegen hem hoe hij begonnen is. Ik ben begonnen als kleine kleuter blèrend in de box, begrijp je wel. Toen blèrde ik zo hard dat mijn moeder me met een riem aan de afvoer vastbond, toen blèrde ik nog harder zodat ik elke ochtend een ontstellende hoeveelheid koekjes verzamelde van mensen die bij ons naast de kruidenierswinkel verlieten, begrijp je wel? Op de lagere school brulde ik ook nog, want ik ontmoet nu nog wel eens meisjes die vijf scholen verder zaten en die wisten hoe hard ik geblèrd had. Na de lagere school ben ik viool gaan spelen op de muziekschool en ben ik gaan zingen bij de kinderoperette en na de muziekschool ben ik dus, wat heb ik daarna ook weer gedaan?, o, ja, toen ben ik dus doorgegaan naar de middelbare school. Daarna ben ik van de ene school naar de andere gezworven, eerst deed ik toelatingsexamen voor het montessorilyceum, maar op de een of andere vreemde manier werd ik op zekere dag naar huis gestuurd. Vervolgens mocht ik de eerste opbouw van de scholengemeenschap bezoeken. Daar ben ik ook weer afgegaan. Toen heb ik in allerlei vreemde barakken en toestanden gezeten en uiteindelijk heb ik, achttien jaar oud, staatsexamen HBS gedaan. Uiteraard ben ik daarvoor gezakt, maar ik had het toch voldoende gemaakt om toegelaten te worden op het conservatorium. We vroegen hem hoe hij begonnen is. Gedurende mijn middelbare schooltijd heb ik allerlei kabaretjes en toneelstukjes in elkaar gezet en al die tijd speelde ik dus viool en zong ik nog bij de kinderoperette. Op het Conservatorium ben ik viool en zang gaan studeren en toen, o, een ogenblikje, de telefoon gaat. O ja, toen ben ik dus leraar geworden en ben ik dus nu m.o. gediplomeerd muziekleraar, waar ik erg gelukkig mee ben. Ik geef nog steeds iedere week een uur les aan het conservatorium. Verder speel ik een beetje piano, maar dat was een verplicht bijvak. De laatste drie jaar ben ik dus een kabaretje begonnen, in het begin nog alleen met Laurens. We hebben toen een première gegeven in zo'n kelder hier in Utrecht, weet je wel, en dat sloeg gelijk enorm in. Het jaar daarop hebben we een serie voorstellingen gegeven in de Stadsschouwburg en verder in Recital. Verleden jaar hebben we een première gegeven in Tivoli. Pas geleden hebben we onze honderdste voorstelling gegeven van het programma wat we dus ook bij jullie op school gaan doen. Ik heb veel bewondering voor de Grote Drie, maar het meest voor een man als Kan, omdat die het meest mens is van de drie. Hij heeft mij gezien in de schouwburg in Haarlem. Ik hoorde twee minuten voordat we opkwamen dat hij in de zaal zat. Ik knapte gelijk af, weet je wel, en die man was ongelooflijk enthousiast over ons, ik kreeg drie dagen later een brief van hem waar je helemaal koud, naar en akelig van werd, maar die gelijk een hele verantwoording op je schouders legt. Maar zoiets is dus ontzettend fijn, weet je wel, dat geeft je weer moed. Ik ga dus dit jaar een toernee maken langs Bonn, Hamburg, Parijs en Antwerpen. Ons programma is een beetje internationaal opgezet, want ik ben toch niet van plan altijd hier in Nederland te blijven zitten. Ik wil naar een echt theaterland. Neem b.v. Engeland. Hier in Nederland lopen nu drie goede musicals. Alleen in Londen lopen er op het ogenblik honderdtwintig. Kun je je voorstellen. En ze zijn stuk voor stuk ongelooflijk goed, joh! Ik was daar bij zo'n voorstelling en ik ging natuurlijk gelijk toen het afgelopen was staan en roepen, ik was helemaal dol, nou had je die Engelsen moeten zien kijken, die bleven netjes zitten, en klapten keurig in hun handen, zo van, nice, nice, weet je wel. Omdat ze goede musicals gewend zijn. De slechtste daar is beter dan de beste hier. Artiesten moeten daar dansen, zingen, huppelen, alles. Als je een van onze beste artiesten daar zou laten solliciteren, zou zou nog geen eens kaartjes mogen scheuren. Daar heb je echte rasartiesten, je moet gewoon fantastisch zijn, anders verdien je niets. Maar goed, optreden voor een middelbare school vind ik ook heel fijn hoor, als je maar het gevoel hebt dat ze speciaal voor jou komen. Ik heb liever drie mensen in de zaal die zich voor mij opgedoft hebben, hun mooie pakkie aangedaan hebben en hun oksels geodoreerd hebben, dan een hele zaal vol met mensen die gekomen zijn omdat ze niet wisten waar ze anders heen moesten gaan. Dan voel ik me met die drie mensen die echt voor mij zijn gekomen dertig keer gelukkiger, al verdien ik dan niets. dan met die zaal vol, die niet echt voor mij zijn gekomen, begrijp je wel? Zo, ik geloof dat het bandje vol is, dag jongens, tot l maart dan maar. "Dag Herman." We zeggen nog even de poes gedag en verlaten de besneeuwde Oude Kamp. Han Koopman en Mieke Verhoeven (leerlingen van het Bonifatius Lyceum Utrecht) |