UITagenda Rotterdam
Mirthe van Doornik

"ALLES AAN MIJ DOET HET NOG'

HERMAN VAN VEEN IN HET NIEUWE LUXOR THEATER

feb 2012

Drie weken lang zal hij Rotterdam trakteren op een voorstelling, waarin hij zingt, vertelt en terugblikt. 'Het leven is een hoop gedoe tussen twee periodes van bedplassen in', grapt Herman van Veen. Drie vragen aan een theatergrootheid. Over verandering. Over weemoed. Over zijn publiek.


VERANDERING


In 1965 maakte Herman van Veen zijn theaterdebuut. Is er in de tussenliggende jaren in het theatervak veel veranderd? Van Veen: 'Vooral het medialandschap is nogal veranderd. Zat je vroeger nog bij Mies Bouwman en wist heel Nederland watje deed. Nu zijn de mogelijkheden voor het promoten van mijn werk vooral versnipperd. Kranten, tv, radio en niet in de laatste plaats internet: een lapjesdeken waarop je geen vakje kunt overslaan. En alles lijkt sneller te gaan. Vroeger schreef je een briefje, ging je een week iets doen, kreeg je antwoord. Nu belt soms iemand pissig op omdat een mailtje van een minuut geleden nog niet beantwoord is.'


WEEMOED


U verwijst nogal eens naar vroeger, bent u een weemoedige artiest? 'Ik weet niet of weemoedig het juiste woord is. Ik mis mijn ouders, mijn dode vrienden en collega's. Maar ik sta juist met jonge mensen op toneel om het vooral over vandaag te hebben. Ik zing en vertel graag over hoe het was, maar ook over het nu. Over wat we zullen, zolang we daar invloed op hebben. Alles aan mij danst, zingt, denkt en doet het nog, maar als je zo oud bent als ik, is je geschiedenis langer dan je toekomst. Als ik iets zou mogen wensen dan zou ik het liefst nooit dood gaan. Wanneer ik iets lees over het jaar 2030, slaat het me wel eens om het hart. Dan denk ik: Ben ik er dan nog? Maar ik prijs me vooral gelukkig met zo'n enerverend leven. Zowel met het verleden als het heden. Mijn vader was getuige van twee wereldoorlogen. Besef wel dat we nu in Nederland zesenzestig jaar geen oorlog hebben beleefd.'
Vijfenveertig jaar geleden stond Herman van Veen in Rotterdam nog in de kleine zaal van de Doelen, om via de grote zaal te verhuizen naar het Nieuwe Luxor Theater. In die tussentijd is hij met zijn voorstellingen de hele wereld over gereisd. Verschilt het publiek van het Luxor met dat van New York? 'Vooral de gebruiken verschillen per land. De New Yorkers hebben weinig tijd, na negentig minuten valt het doek en gaat iedereen snel naar huis. De Londenaren hebben een groot gevoelvoor understatement, maar de show begint er altijd te laat vanwege het verkeer. De Fransen willen vooral lachen. De Duitsers zijn, meer dan waar ook ter wereld, geďnteresseerd in de teksten. De Belgen houden van verwarring en de Nederlanders van herkenning.'


BEZIELING


Hij zingt, schrijft, componeert, regisseert, acteert, en schildert. Herman van Veen is van alles. Maar in zijn nieuwe voorstelling, waarin hij zowel 'Laat Me' van Ramses Shaffy als 'Avé Maria' zingt, toont hij zich vooral muzikant. Dat vroeger niet per se beter was, bewijst Herman van Veen met zijn speelervaring en zijn bezieling. Als een sporter die zojuist een gouden medaille heeft ontvangen sprint hij door het theater om met zijn publiek te high-fiven. Van Veen: 'Moest ik vroeger spelen om te laten zien wat ik allemaal dacht te kunnen, nu kan ik er echt van genieten!'
Een avond die zowel de Fransen, de Duitsers, de Engelsen, de Belgen en de Nederlanders zal plezieren, al zullen de New Yorkers niet blij zijn met het slot; de toegift is misschien wel twee maal zo lang als de voorstelling.


NIEUWE LUXOR THEATER, VR 16 T/M ZA 31 MAART, 20.00 U



DOOR MIRTHE VAN DOORNIK